Αλμυρή Καραμέλα και Ουίσκι: Μια Τούρτα Γενεθλίων Βγαλμένη απ’ τα Όνειρα

Ήρθε πάλι για μένα εκείνη η εποχή του χρόνου, που βγάζουμε το τεφτέρι και προσθέτουμε μια ακόμα μονάδα στα λογιστικά του βίου μας. Παραδόξως το Τριάντα Ένα δεν το πήρα εφέτος τόσο βαριά όσο είχα πάρει πέρυσι το Τριάντα (και πρόπερσι το Είκοσι Εννιά, κι αντιπρόπερσι το… ώχου, τί τα μετράω τώρα;). Η ψυχραιμία μου με εξέπληξε ευχάριστα, αλλά δεν έχω ακόμα ξεκαθαρίσει μέσα μου αν είναι αποδοχή ή απλά παραίτηση. Τέλος πάντων, ας μεγαλώσω, να πάει στο διάολο, κανείς δεν σταμάτησε το χρόνο ποτέ. Κι αφού ακόμα τα μαλλιά μου δεν λένε να μαρτυρήσουν την ηλικία μου (αλίμονο σ’ αυτόν που θα ‘ναι πλάι μου την ώρα που θα ανακαλύψω την πρώτη άσπρη τρίχα) κάπως το διαχειρίζομαι το ζήτημα -αγνοώντας το, κυρίως. Ίσως να το ξόρκισα κάπως, όταν αποφάσισα να κάνω την τούρτα ολοκαύτωμα, με τριάντα ένα κεριά που δεν έλεγαν να σβήσουν (γι’ αυτήν μου την τραγική, και οπωσδήποτε γελοία, περιπέτεια μπορείτε να διαβάσετε εδώ), κι ας με έλεγαν όλοι τρελή. Αλλά αρκετά με τα υπαρξιακά μου. Ξέρω, από τα, όχι λίγα, μηνύματα που έλαβα ότι καίγεστε να μάθετε τη συνταγή για την ειλικρινά υπέροχη τούρτα που σκάρωσα για την μεγάλη γιορτή, και πρέπει να προχωρήσω στο παρασύνθημα.

Πάνε μερικά χρόνια τώρα που αποφάσισα ότι δεν υπάρχει πιο ανόητο πράγμα από το να αγοράζει κανείς τούρτες γενεθλίων. Θα μου πείτε, «να πεθάνουν οι ζαχαροπλάστες;». Επ’ ουδενί όχι, και καθόλου να μην πεθάνουν, ας φτιάξουν πάστες. Οι τούρτες του ζαχαροπλαστείου δεν μου άρεσαν ποτέ μα ποτέ (διαχρονικά τρώω μόνο το κερασάκι και την σαντιγύ, και παρατάω το υπόλοιπο κομμάτι λες και το ‘χουν τσιμπολογήσει κότες), και το κόστος είναι πραγματικά δυσανάλογο της ποιότητας του προϊόντος. Με λίγη εξάσκηση μπορείτε να φτιάξετε στο σπίτι τις ωραιότερες, πιο εμπνευσμένες, γευστικότερες και πιο τρισχαριτωμένες τούρτες που φανταστήκατε ποτέ. Φυσικά όχι χωρίς κόπο, και όχι χωρίς να κάνετε τα πάντα άνω-κάτω (εγώ οπωσδήποτε), αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι μια σπιτική τούρτα αξίζει κάθε θυσία. Η συγκεκριμένη τούρτα, δε, αξίζει ακόμα και να θυσιάσετε το πρωτότοκό σας στο όρος Μοριά. Φανταστικά γευστικό κέικ, απίθανα απαλή βουτυρόκρεμα, λαχταριστή salted caramel κι αυτή η επίγευση του ουίσκι θα μπορούσε να είναι βιβλικό αμάρτημα. Με λίγη συγκέντρωση και ακολουθώντας κατά γράμμα τις λεπτομερείς μου οδηγίες, είμαι βεβαία ότι θα έχετε τρελή επιτυχία. Να την φτιάξετε και να την φάτε στην υγεία μου, γιατί -μην ξεχνάμε- είχα και γενέθλια.

Υλικά: 

Για το κέικ 

• 225 γρ. βούτυρο γάλακτος (σε θερμοκρασία δωματίου)
• 2 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις
• 150-200 γρ. (εγώ έβαλα 200) μαύρη σοκολάτα
• 1/4 της κούπας Nescafé (τον κλασσικό, σε σκόνη, όχι έτοιμο καφέ!)
• 1/4 της κούπας κακάο
• 1/2 κούπα βραστό νερό
• 1 κούπα ουίσκι
• 1/4 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
• 3 μεγάλα αυγά (σε θερμοκρασία δωματίου)
• 1 1/2 κούπα λευκή κρυσταλλική ζάχαρη
• 1 κουταλάκι του γλυκού baking powder
• 2 σκονάκια βανίλιας

Για την καραμέλα

• 1 κούπα ζάχαρη*
• 300 ml παχύρρευστη κρέμα γάλακτος
• 60 γρ. βούτυρο
• 1/2 κουταλάκι του γλυκού αλάτι ημίχονδρο
• 50 γρ. σοκολάτα γάλακτος (προαιρετικά, βλ. την υποσημείωση)

Για την βουτυρόκρεμα

• 350 γρ. βούτυρο γάλακτος (σε θερμοκρασία δωματίου)
• 2 κούπες ζάχαρη άχνη
• 2 κουταλιές της σούπας ουίσκι
• 1 σκονάκι ζάχαρη με άρωμα βανίλιας
• 1/4 της κούπας από την καραμέλα που θα φτιάξετε

Ξεκινάμε ετοιμάζοντας τα ταψιά μας, για να μην έχουμε τελευταία στιγμή ν’ ασχοληθούμε και μ’ αυτά. Εγώ χρησιμοποίησα τέσσερα αλουμινένια ταψάκια των είκοσι δυο εκατοστών, στρωμένα με λαδόκολλα, και τα έψησα σε δυο δόσεις. Αν θέλετε μπορείτε να χρησιμοποιήσετε δυο πιο βαθιά ταψιά, και ύστερα να κόψετε τα δυο κέικ στη μέση, για να έχετε τέσσερις στρώσεις, αλλά μου μοιάζει περιττός κόπος. Σε αυτή την περίπτωση ωστόσο, μην ξεχάσετε να διπλασιάσετε σχεδόν το χρόνο ψησίματος. Αφού ξεμπερδέψετε με τα ταψιά, και τα ‘χετε απλωμένα στο τραπέζι ή τον πάγκο σας, προθερμάνετε τον φούρνο στους 180 °C, και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε.

Για αρχή λιώνουμε σε μπεν-μαρί (ή στον φούρνο μικροκυμάτων, δεν έχει μεγάλη σημασία) τη σοκολάτα, και την αφήνουμε στην άκρη να κρυώσει λίγο πριν την χρησιμοποιήσουμε. Σε μια λεκανίτσα ή γυάλινη κανάτα διαλύουμε καλά τον καφέ και το κακάο στο ζεστό νερό, και προσθέτουμε το ουίσκι. Αφήνουμε κι αυτό το μείγμα στην άκρη να κρυώσει. Στο μεταξύ, στον κάδο του μίξερ χτυπάμε καλά το βούτυρο να αφρατέψει, και κατόπιν προσθέτουμε ένα-ένα τα αυγά  φροντίζοντας να ενσωματωθεί καλά το προηγούμενο πριν ρίξουμε το επόμενο. Συνεχίζοντας το χτύπημα προσθέτουμε τη ζάχαρη και τη βανίλια και ύστερα την λιωμένη σοκολάτα. Κατόπιν ρίχνουμε εναλλάξ το μείγμα των υγρών με το αλεύρι (κοσκινισμένο κι ανακατεμένο με το baking powder). Χτυπάμε μέχρι να ενωθούν καλά όλα τα υλικά, και έπειτα χωρίζουμε το μείγμα στα προετοιμασμένα ταψάκια μας και ψήνουμε, κατά προτίμηση στον αέρα, για είκοσι λεπτά το καθένα ή μέχρι να βγαίνει καθαρό το μαχαίρι μας στη δοκιμή.

Για να φτιάξουμε την καραμέλα: σε μέτρια προς χαμηλή φωτιά βάζουμε την κρέμα γάλακτος με το βούτυρο, και ανακατεύουμε μέχρι να λιώσει το βούτυρο. Προσθέτουμε τη ζάχαρη, και βράζουμε ανακατεύοντας συνέχεια για να μην μας πιάσει, μέχρι να αρχίσει να χρυσίζει το χρώμα, να γίνει το μείγμα παχύρρευστο και κολλώδες και να μας μυρίσει σαν καραμέλα γάλακτος. Προσθέτουμε το αλάτι, και αφήνουμε να κρυώσει.

Για να φτάσουμε στο στάδιο της βουτυρόκρεμας, πρέπει τα κέικ μας να έχουν κρυώσει ε-ντε-λώς, όπως και η καραμέλα. Γι’ αυτό το λόγο, εγώ όταν κάνω τούρτες που πρόκειται να γλασαριστούν με οποιονδήποτε τρόπο, φροντίζω να έχω ετοιμάσει το παντεσπάνι από την προηγούμενη μέρα, διαφορετικά θα έρθετε αντιμέτωποι με μια λιωμένη καταστροφή (εννοείται ότι το ‘χω πάθει κι έχω μάθει). Μπορείτε λοιπόν να έχετε τα πάντα έτοιμα από το προηγούμενο βράδυ, και να φτιάξετε τη βουτυρόκρεμα το πρωί (πρέπει να είναι φρέσκια, διαφορετικά δεν θα απλώνεται), και να συναρμολογήσετε την τούρτα τότε. Για τη βουτυρόκρεμα χτυπάμε καλά το βούτυρο, που πρέπει να βρίσκεται οπωσδήποτε σε θερμοκρασία δωματίου (μην δοκιμάσετε με κρύο βούτυρο, και στο όνομα όποιου αγαπάτε, μην επιχειρήσετε να το ζεστάνετε σε φούρνο μικροκυμάτων) μέχρι να γίνει μια αφράτη κρέμα. Προσθέστε τις δυο κουταλιές ουίσκι, και τη βανίλια και ύστερα 1/4 της κούπας από την καραμέλα, ενώ χτυπάτε συνέχεια, και τέλος, σταδιακά και πολύ αργά, τη ζάχαρη άχνη (θα σηκωθεί ένα σύννεφο σκόνης, αν έχετε την ατυχία να έχετε ανοιχτό κάδο στο μίξερ σας). Χτυπήστε καλά, και αν για κάποιο λόγο η κρέμα σας δεν είναι αρκούντως σφιχτή προσθέστε λίγη ζάχαρη ακόμα, μέχρι να γίνει όσο συμπαγής (αλλά πάντα αφράτη!) χρειάζεται για να την απλώσετε στο κέικ.

Σε μια όμορφη πιατέλα συνθέστε την τούρτα βάζοντας πάνω σε κάθε κέικ μια στρώση βουτυρόκρεμα, και μια στρώση από την υπόλοιπη καραμέλα, μέχρι επάνω. Γλασάρετε καλά τα πλαϊνά με μια σπάτουλα, και προσθέστε την τελευταία καραμέλα στην κορυφή. Διακοσμήστε με φρίλιες βουτυρόκρεμας, αν ξέρετε να χειρίζεστε το κορνέ (κι αν δεν ξέρετε να μάθετε, σιγά το δύσκολο) και ψιλοκομμένη σοκολάτα γάλακτος. Η τούρτα είναι έτοιμη για ψυγείο, μέχρι να έρθει η μεγάλη της στιγμή. Ιδανικά αποφύγετε να την σερβίρετε με τριάντα ένα λιωμένα κεριά από πάνω -κάπως επηρεάζει τη γεύση, πρέπει να το ομολογήσω επιτέλους.

*Το θέμα αυτό θέλει λίγη συζήτηση, καθώς εγώ ξεκίνησα να χρησιμοποιήσω καστανή ζάχαρη, κατέληξα με δυο καμμένα τηγάνια και δυο κούπες ζάχαρη στα σκουπίδια που παραλίγο να πάρουν φωτιά, και μ’ ένα σπίτι που βρωμούσε πατόκορφα σαν ελληνικό δάσος τον Ιούλιο. Ως εκ τούτου τροποποίησα (προς το, πολύ, καλύτερο και το, πολύ, ευκολότερο) την αρχική συνταγή, και αυτό που γράφω εδώ είναι η εύκολη εκδοχή, που θα σας γλιτώσει απ’ όλο τον μπελά και τον κίνδυνο (και θα σας προσφέρει τρεις επιπλέον ώρες για να απολαύσετε τη ζωή σας -τόσες ήταν αυτές που έχασα προσπαθώντας εμμονικά να κάνω κάτι που ξεκάθαρα δεν γινόταν). Ωστόσο, όταν έφτασα στο επίπεδο απελπισίας που χρειαζόμουν για να παραβλέψω την αρχική συνταγή, και να κάνω τα δικά μου, μού είχε τελειώσει η καστανή ζάχαρη. Κι έτσι χρησιμοποίησα λευκή, και δεν έχω κανένα παράπονο, όμως το χρώμα της καραμέλας βγήκε κάπως χλωμό, κάτι που θαρρώ δεν θα συνέβαινε αν είχα χρησιμοποιήσει την καστανή ζάχαρη. Από την άλλη η καστανή έχει μια κάπως πιο ιδιαίτερη γεύση, οπότε δεν παίρνω όρκο για το πώς αυτό θα επηρέαζε το τελικό (γευστικό) αποτέλεσμα. Όπως και να ‘χει, το ζήτημα του χρώματος το αντιμετώπισα λιώνοντας λίγη σοκολάτα γάλακτος μόνο στην ποσότητα της καραμέλας που χρησιμοποίησα για το πάνω-πάνω στρώμα που φαινόταν, και κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Είτε θέλετε να το κάνετε έτσι, είτε θέλετε να δοκιμάσετε πώς θα βγει με την καστανή ζάχαρη (να μου πείτε όμως), είτε έχετε βίτσια και θέλετε να προσπαθήσετε να πετύχετε την αυθεντική συνταγή της καραμέλας (εδώ), ε, κάντε ό,τι θέλετε, μεγάλα παιδιά είστε, εγώ προειδοποίησα πάντως.